Προκήρυξη που μοιράζεται σε παρεμβάσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς από την ανοιχτή συνέλευση φοιτητών και εργαζομένων σε ΑΕΙ/ΤΕΙ.
Author: synfe
Τα τελευταία 3 χρόνια, το κεφάλαιο και το κράτος του έχουν εξαπολύσει μια γενικευμένη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση και μακροπρόθεσμο στόχο την υπέρβασή της σε βάρος μας -λες και μοιραζόμασταν τόσο καιρό τα κέρδη τους, ώστε να πρέπει τώρα να μοιραστούμε και τη χασούρα τους-χτυπώντας όσα είχαν αποσπαστεί μέσα από τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες του παρελθόντος. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι μαζικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις κι επιδόματα, η επιμήκυνση του εργάσιμου βίου ως το θάνατο, οι μαζικές απολύσεις και η αύξηση των ανέργων με ρυθμούς γεωμετρική προόδου συνιστούν όψεις της διαχείρισης της κρίσης από την πλευρά των αφεντικών.
Κομμάτι των διαρθρωτικών προσαρμογών δε θα μπορούσε να μην είναι και η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η κυρίαρχη ρητορική υποστηρίζει πως «οι νέοι-νέες πρέπει να μπουν στο πανεπιστήμιο, για να γίνουν κάτι χρήσιμο». Αυτό το «κάτι χρήσιμο» σημαίνει «χρήσιμοι εργαζόμενοι». Και το «χρήσιμοι» αναφέρεται κατευθείαν στις ανάγκες των αφεντικών. Στο σημείο αυτό, φαίνεται ο ρόλος του πανεπιστημίου, αυτός της παραγωγής ειδικευμένων εργατών, πειθαρχημένων και φρόνιμων. Προσπαθεί να μας επιβάλλει την κουλτούρα του άνευ όρων ανταγωνισμού για την απόκτηση ατομικών προνομίων («να πάρω πτυχίο»-«να πάρω προαγωγή»). Οι εξεταστικές, οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι εργασίες και τα μαθήματα-αλυσίδες κατασκευάζουν το φοιτητή-ιδιώτη, το φοιτητή-καριερίστα, με τον ανταγωνισμό και τις θυσίες που συνεπάγονται. Ταυτόχρονα, μας διδάσκει πως οι ακαδημαϊκές γνώσεις που αποκτήσαμε είναι ανώτερες από τις εργατικές δεξιότητες κι εμπειρίες μιας καθαρίστριας ή ενός οικοδόμου και ότι δεν έχουμε καμία σχέση με τους εργαζόμενους, καθώς είμαστε οι αυριανοί «λαμπροί» επιστήμονες.
Η γεωγραφική διασπορά των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, στα πλαίσια της διαχείρισης των κοινωνικών προσδοκιών (και, φυσικά, των κοινοτικών κονδυλίων) για την αύξηση των εισακτέων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και την αποκέντρωσή τους, είχε επιπλέον ως στόχο στην ενίσχυση των μικρών και μεγάλων αφεντικών της επαρχίας. Όλοι έτρεξαν με μεγάλη προθυμία να καλύψουν τις καταναλωτικές ανάγκες και επιθυμίες των φοιτητών, βγάζοντας εύκολο χρήμα. Κέντρα διασκέδασης, καφετέριες, φαστ φουντ, διαμερίσματα προς ενοικίαση άρχισαν να ξεπηδούν στους δρόμους των περιοχών. Δεν ήταν, βέβαια, μόνο οι καταναλωτικές συνήθειες των φοιτητών, αλλά και η ίδια η εργασία τους. Οι κάθε λογής επιχειρηματίες «έτριβαν τα χέρια τους», έχοντας μπροστά τους μια δεξαμενή από φτηνά εργατικά χέρια για «μαύρη» κι επισφαλή εργασία.
Το πανεπιστήμιο, όμως, εδώ και χρόνια βρίσκεται σε κρίση. Η σύνδεσή του με την παραγωγή είναι ανεπαρκής, ενώ παράλληλα αδυνατεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες κομματιών της εργατικής τάξης, που έβλεπαν σε αυτό τα όνειρά τους για κοινωνική ανέλιξη. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι πλέον αποδοτική, καθώς οι ειδικευμένοι εργάτες του τριτογενούς τομέα δεν απορροφώνται από την αγορά εργασίας. Καθώς η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, ένα κομμάτι του κοινωνικού κεφαλαίου πρέπει να καταστραφεί, έτσι η ανάγκη για αναδιάρθρωση κρίνεται επιτακτική από το κράτος.
Το «σχέδιο Αθηνά»* δεν εμφανίζεται σε ένα κενό νομοθεσίας. Αντίθετα, αποτελεί συμπλήρωμα των νόμων Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου. Δεν είναι το επιστέγασμα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης του πανεπιστημίου, αλλά μία μόνο στιγμή της. Επομένως, αρκετά μέτρα έχουν ήδη εφαρμοστεί, ή έχουν δρομολογηθεί, πριν την έλευση του «σχεδίου Αθηνά». Το Δεκέμβρη του 2012 τέθηκαν σε διαθεσιμότητα περίπου 200 διοικητικοί υπάλληλοι διαφόρων ιδρυμάτων. Παράλληλα, φημολογείται ότι στις εστίες στέγασης θα εμφανιστούν ενοίκια της τάξης των 200 ευρώ, ενώ αμφίβολη είναι η δωρεάν διανομή συγγραμμάτων από το επερχόμενο έτος. Οι στόχοι του «σχεδίου Αθηνά» είναι σαφείς. Πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες του κράτους για το πανεπιστήμιο, κάποια γνωστικά πεδία πρέπει να διευρυνθούν περαιτέρω και κάποια πρέπει άλλα να συμπυκνωθούν και τέλος, πρέπει η σύνδεση ΑΕΙ-ΤΕΙ με την καπιταλιστική παραγωγή να γίνει εφικτή, ώστε να παραχθεί ανταγωνιστικό ανθρώπινο δυναμικό στον ευρωπαϊκό χώρο.
Όμως ο πραγματικός στόχος της αναδιάρθρωσης είναι να γίνουμε φτηνοί/ες. Φτηνοί και φτηνές στην τσέπη και στα συναισθήματα, φτηνοί και φτηνές στις σχέσεις και στις ανάγκες μας. Οι συγχωνεύσεις σχολών και τμημάτων σηματοδοτούν για ένα μεγάλο σύνολο των φοιτητών/τριων την επιστροφή στην οικογενειακή εστία, στις γκρίνιες και τις πειθαρχήσεις των γονιών, στα άγχη για βιαστικά πτυχία υπό την απειλή των διαγραφών και στα αδιέξοδα της ανεργίας. Όσο για τους εργαζόμενους, εμφανίζεται το φάντασμα της διαθεσιμότητας μαζί με προσταγές για περισσότερη και αποδοτικότερη δουλειά, υπό το μόνιμο φόβο της απόλυσης. Οι νόμοι του μνημονίου, ως επιλογή των ντόπιων αφεντικών, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παραπάνω γίνονται εφικτά.
Μία ακόμα διάσταση του «σχεδίου Αθηνά» είναι αυτή της αλλαγής των γνωστικών αντικειμένων. Κάποιοι/ες φοιτητές/τριες μεταφέρονται σε τμήματα διαφορετικού αντικειμένου από αυτά που είχαν επιλέξει. Ως αποτέλεσμα, βγαίνουν περισσότεροι εργαζόμενοι σε κάποιες ειδικότητες και λιγότεροι σε κάποιες άλλες. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι τα προγράμματα σπουδών τροποποιούνται και μετατοπίζονται με μέτρο τα συμφέροντα των αφεντικών. Οι οικονομικές σπουδές και τα τεχνολογικά προγράμματα πρέπει να προστατευθούν!
Με την ανακοίνωση του «σχεδίου Αθηνά» ξεκίνησαν και οι αντιδράσεις από πλευράς φοιτητών. Ο αγώνας αυτός δίνεται κατά κύριο λόγο από φοιτητές και εργαζόμενους των ΑΕΙ-ΤΕΙ της επαρχίας, καθώς αυτοί πλήττονται άμεσα. Η κλασική κινηματική ρουτίνα επαναλαμβάνεται. Συνέλευση-κατάληψη-πορεία/παράσταση διαμαρτυρίας. Τα αιτήματα είναι η μη υποβάθμιση των πτυχίων και η παραμονή των τμημάτων στις πόλεις που ήδη βρίσκονταν, ενώ το περιεχόμενο της πλειοψηφίας των συνθημάτων εμφορείται από απολιτίκ και συντεχνιακή νοοτροπία. Το κινηματικό παρόν δίνουν και τα ντόπια αφεντικά. Δήμαρχοι, εμπορικοί σύλλογοι, παπάδες, πρόεδροι τμημάτων και καθηγητάδες είδαν την κονόμα, τις πελατειακές σχέσεις και τα μικροπολιτικά παιχνίδια που έχουν στήσει εδώ και χρόνια να χάνονται μέσα από τα χέρια τους. Κάπου οι φοιτητές τους έδιωξαν κλοτσηδόν, ενώ αλλού τους δέχτηκαν σαν τα χρόνια αγνοούμενα αδέρφια τους.
Το αίτημα της μη υποβάθμισης των ανεπαρκώς αποδοτικών για τις ανάγκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης σχολών και γνωστικών αντικειμένων είναι ανεδαφικό. Αποτελεί μια διαδικασία που το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό κινούν, σχετικά ανεπιτυχώς, ήδη δυο δεκαετίες πριν το νόμο Διαμαντοπούλου. Τώρα, στα πλαίσια της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, το κράτος δε δίνει κανένα περιθώριο περαιτέρω αναβολής ή υποχώρησης. Από την άλλη, το αίτημα για ισχυρά πτυχία αποκαλύπτει τις συντεχνιακές και μικροαστικές αντιλήψεις σημαντικού μέρους των φοιτητών. Εντείνει τις διαιρέσεις στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, ζητώντας καλύτερες συνθήκες, μονάχα για μια ελίτ εργαζομένων, λόγω της ακαδημαϊκής γνώσης τους. Κι ας μην ξεχνάμε πως αρκετοί συμφοιτητές μας έχουν βλέψεις να γίνουν τα αυριανά μας αφεντικά.
Μέσα από αυτά τα αδιέξοδα, κρίνεται αναγκαία η επανεξέταση της δομής, του περιεχομένου και των πρακτικών των φοιτητικών αγώνων. Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί ναό της γνώσης, είναι ένας ακόμα εργασιακός χώρος, ένα πεδίο αντίθεσης αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων, ένα ακόμα έδαφος του ταξικού πολέμου. Ενάντια στη λογική «όλη η ακαδημαϊκή κοινότητα μαζί», προτάσσουμε την αυτόνομη, ταξική μας οργάνωση. Φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζόμενοι και εργαζόμενες από ΑΕΙ-ΤΕΙ καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας, μέσα από τη συγκρότηση μιας ενεργής κοινότητας αγώνα. Η κοινή μας οργάνωση και η αλληλεγγύη να σπάσει τους διαχωρισμούς. Ενάντια στα ισχυρά πτυχία, προτάσσουμε την άμεση ικανοποίηση των αναγκών μας, μέσω τακτικών άμεσης δράσης. Δε δίνουμε ευρώ για το κόστος φοίτησης και προβαίνουμε σε πρακτικές αυτομείωσης. Να μπλοκάρουμε στην πράξη τις πολιτικές αναδιάρθρωσης, απολύσεων, υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης και μετακύλισης του κόστους της αναπαραγωγής μας σε εμάς. Να κάνουμε τον αγώνα καθημερινότητα και την καθημερινότητα αγώνα.
*Σύμφωνα με το τελικό «σχέδιο Αθηνά» 534 τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ θα μειωθούν στα 379 (αν συνυπολογιστούν και αυτά που τίθενται σε καθεστώς «μεταβατικότητας», δηλαδή μιλάμε για μείωση της τάξης του 29%) ενώ σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ο αριθμός των εισακτέων θα μειωθεί και αυτός πάνω από 25%
Ανοιχτή συνέλευση φοιτητών/τριων – εργαζομένων σε ΑΕΙ / ΤΕΙ
Παρασκευή 22/2 στις 16.00 στην αίθουσα 3 της Νομικής (είσοδος από Μασσαλίας).
Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι στιγμιότυπο του νέου ολοκληρωτισμού
Το κεφάλαιο και το κράτος του έχουν εξαπολύσει τα τελευταία τρία χρόνια μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του κόσμου της εργασίας με στόχο την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. ̇ Τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους με το πρόσχημα του δημόσιου χρέους και την καθολική ιδεολογική νομιμοποίησή στον δημόσιο λόγο μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» έχουν βαλθεί να αναδιαρθρώσουν μέχρι εσχάτων τη ζωή μας. Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, τις αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης, την ελαστικοποίηση των ωραρίων και την επέκταση των επισφαλών εργασιακών σχέσεων μέχρι την καταστολή και την τρομοκρατία –όποια μορφή και αν παίρνει αυτή, εργοδοτική, φασιστική, κρατική– φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας.
Απέναντι σε όλα αυτά είναι εμφανής η ανεπάρκεια των κοινωνικών και ταξικών αγώνων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Από τη μια μεριά η πλειοψηφία της εργατικής τάξης συνεχίζει να λειτουργεί ατομικιστικά και να εμφορείται από την ιδεολογία της κοινωνικής ανέλιξης και του εθνικισμού. Από την άλλη μεριά οι αγώνες συνεχίζουν να συγκροτούνται στη βάση της λογικής της ανάθεσης και των συντεχνιακών διαχωρισμών και να διαμεσολαβούνται από κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες που αναπαράγουν τις πελατειακές σχέσεις και περιχαρακώνουν τις κινητοποιήσεις στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας.
Η επίθεση στην εργασία όπως εκφράζεται στη τριτοβάθμια εκπαίδευση
Το πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ την ατζέντα της ευρύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ως ένας εργασιακός χώρος ειδικής σημασίας εξαιτίας του συγκεκριμένου ρόλου του ως θεσμού αναπαραγωγής / κατανομής /πειθάρχησης της εργατικής δύναμης, οργάνωσης του καταμερισμού της εργασίας, αναπαραγωγής του διαχωρισμού χειρωνακτικής-διανοητικής εργασίας και ιεράρχησης των γνώσεων (οι εργασιακές εμπειρίες μιας καθαρίστριας αξιολογούνται ως κατώτερες της ακαδημαϊκής γνώσης)· ως ιδεολογικού μηχανισμού που προωθεί την ατομικοποίηση και τον ανταγωνισμό.
Οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (νόμοι Γιαννάκου-Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου) σε συνδυασμό με τις επιταγές των μνημονίων αποτελούν το σημαντικότερο κομμάτι της αναδιάρθρωσης φέρνοντας απολύσεις και μειώσεις μισθών στο εργατικό δυναμικό των ΑΕΙ-ΤΕΙ, επιβολή αυστηρότερων διαδικασιών πειθάρχησης/αξιολόγησης και μεγαλύτερη εντατικοποιήση των σπουδών, μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στους ίδιους τους φοιτητές (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα), κατάργηση του ασύλου, μείωση των εισακτέων και συγχωνεύσεις–καταργήσεις σχολών και ιδρυμάτων, προωθώντας ταυτόχρονα την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση και λειτουργία των «ιδρυμάτων» με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Παρά τα όρια, τις αδυναμίες και τον, συχνά, συντεχνιακό χαρακτήρα τους, οι φοιτητικοί αγώνες κατάφεραν στο παρελθόν να μπλοκάρουν ή να καθυστερήσουν τις απανωτές μεταρρυθμίσεις που επιχείρησαν όλες οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά, ξεκινώντας από το νόμο 815 που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 1978. Οι κοινωνικοί αγώνες μέσα στα πανεπιστήμια προκάλεσαν μια διαρκή εκπαιδευτική κρίση που διαρκεί εδώ και πάνω από 30 χρόνια η οποία συνδέεται αφενός με την αδυναμία ικανοποιητικής σύνδεσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την παραγωγή και αφετέρου με την αδυναμία πλήρους ικανοποίησης των προσδοκιών της εργατικής τάξης, η οποία αντιλαμβανόταν την τριτοβάθμια εκπαίδευση ως μια διέξοδο που εξασφάλιζε σταθερή και καλά αμειβόμενη εργασία αλλά και ως ανελκυστήρα εντός της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Ωστόσο, το εύρος και η ένταση της σημερινής επίθεσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους του, σε μια περίοδο όξυνσης της κρίσης, θέτουν πολύ ευρύτερες απαιτήσεις όσον αφορά το περιεχόμενο και τη μορφή των αγώνων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε σχέση με τις οποίες οι όποιες αντιδράσεις της λεγόμενης «ακαδημαϊκής κοινότητας» τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ήταν από απόλυτα ανεπαρκείς έως προσχηματικές.
Η πλειονότητα των φοιτητών συνεχίζει και κινείται είτε εντός του τριπτύχου απάθεια-ατομισμός- καριέρα (εγώ δεν είμαι εργάτρια, εγώ θα φύγω στο εξωτερικό, εγώ θα γίνω…) είτε σε μια λογική προάσπισης συντεχνιακών συμφερόντων. Απ’ την άλλη μεριά, το συνονθύλευμα μεγαλοκαθηγητών–κοσμητόρων–πρυτάνεων που εκτόξευε αντιμεταρρυθμιστικές μεγαλοστομίες με ημερομηνία λήξης πριν ένα χρόνο, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της υλοποίησης της τρέχουσας αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εύλογο, αν αναλογιστεί κανείς πως όλοι αυτοί βρίσκονται μπροστά σε μια ευκαιρία για διευρυμένες μπίζνες και τις αντίστοιχες σε αυτές αρπαχτές από ερευνητικά, μέσα σ’ ένα καθεστώς αποδοτικότερης εκμετάλλευσης της φοιτητικής εργασίας, μέσα σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο από τα «μικρόβια» της φοιτητικής και εργατικής ανυποταξίας.
Παρ’ όλ’ αυτά από την πλευρά των εργαζομένων στα πανεπιστήμια έχουν υπάρξει πρωτοφανείς αντιδράσεις όπως απεργίες διαρκείας και μαζικές καταλήψεις, συχνά δυναμικές και μαζικές. Ωστόσο ο αγώνας τους υπονομεύτηκε από γραφειοκρατικά/εργοδοτικά συνδικαλιστικά όργανα, από την απάθεια ή την αρνητική στάση των φοιτητών/τριών, από συντεχνιακές λογικές (δεν απολύουν εμάς αλλά άλλους, άλλο ΑΕΙ άλλο ΤΕΙ, άλλο εργολαβικοί άλλο μόνιμοι), από πελατειακές συνδιαλλαγές, ενώ σε αυτά προστέθηκαν οι εκβιασμοί από προϊσταμένους- σε πλήρη συνεννόηση με τους καθηγητές. Σε κάθε περίπτωση, στις σημερινές συνθήκες δεν θα ήταν δυνατό ένας μεμονωμένος κλαδικός αγώνας να οδηγήσει σε υποχώρηση του κράτους και επομένως απαιτείται το συνολικό ξεπέρασμα της τρέχουσας συνδικαλιστικής οργάνωσης και περιεχομένου των αγώνων που τους κρατά απομονωμένους, διαχωρισμένους και τελικά αδύναμους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αγώνων εντός του πανεπιστημίου αποτελεί η απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων στο Α.Π.Θ. η οποία τελικά κατεστάλη με την επέμβαση των ΜΑΤ στην κατειλημμένη από τους εργαζομένους πρυτανεία μετά από αίτημα των πρυτανικών αρχών. Αποτέλεσμα του σπασίματος της απεργίας ήταν η καταδίκη έντεκα εργαζόμενων σε οκτάμηνη φυλάκιση με αναστολή. Αντίστοιχα η εισαγγελία κλήθηκε απ’ τον πρύτανη του Γεωπονικού, με αφορμή την κατάληψη της πρυτανείας από τους διοικητικούς υπαλλήλους ενάντια στο μνημονιακό μέτρο της «διαθεσιμότητας» (δηλαδή των απολύσεων). Παράλληλα, κατά τη διάρκεια του σαμποτάζ της εκλογικής διαδικασίας των συμβουλίων διοίκησης από φοιτητές και εργαζομένους ασκήθηκαν διώξεις στην πρόεδρο του συλλόγου του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και σε φοιτητές του πανεπιστημίου Αιγαίου, ενώ εισαγγελική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε κατά την κατάληψη του κεντρικού server του Ε.Κ.Π.Α. Πολύ πρόσφατα, όταν οι φοιτητές του Ιόνιου Πανεπιστημίου πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στην πρυτανεία για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην περικοπή της χρηματοδότησης των σπουδών τους, η πρύτανης Σαλή κάλεσε τα ΜΑΤ που μπήκαν στην πρυτανεία και συνέλαβαν 28 φοιτητές από τους οποίους πήραν δακτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφίες. Στους φοιτητές απαγγέλθηκε η κατηγορία της «διατάραξης της οικιακής ειρήνης».
Ενδεικτική του κλίματος καταστολής και της συνεργασίας της αστυνομίας με τις πρυτανικές αρχές είναι επίσης η πρόσφατη εισβολή των μπάτσων στην ΑΣΟΕΕ, κατά την οποία, παράλληλα με τη σύλληψη 16 μεταναστών μικροπωλητών, παραβιάστηκαν πολιτικά στέκια, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, ενώ κατασχέθηκε ο εξοπλισμός του αυτοδιαχειριζόμενου σταθμού 98 fm.
Η δική μας απάντηση.
Εδώ και περίπου ένα μήνα, συλλογικότητες, φοιτητές-τριες και εργαζόμενοι/ες των ΑΕΙ-ΤΕΙ στην Αθήνα, αντιλαμβανόμενοι-ες τις παραπάνω προβληματικές του ταξικού ανταγωνισμού μέσα στο πανεπιστήμιο, συζητήσαμε και πήραμε τη πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας συνέλευσης ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Για εμάς το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί έναν «ναό της γνώσης» όπως αυτό παρουσιάζεται απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά έναν ακόμη εργασιακό χώρο με όση βαρβαρότητα αυτό συνεπάγεται. Είναι φανερό λοιπόν, πως το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πεδίο ταξικού ανταγωνισμού, στην δομή του οποίου εγγράφεται η σύγκρουση αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπερασπιζόμαστε ένα δημόσιο δωρεάν δημοκρατικό πανεπιστήμιο αλλά τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και τις μελλοντικές μας δυνατότητες μέσα από τη θέση που παίρνουμε εντός των αγώνων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Καλούμαστε λοιπόν φοιτητές-τριες, εργαζόμενοι-ες να υπερασπιστούμε τα κοινά μας συμφέροντα, γι’ ́ αυτό και θεωρούμε αναγκαία την κοινή μας οργάνωση στην βάση σταθερών και ισότιμων σχέσεων, δηλαδή τη δημιουργία μιας ενεργής κοινότητας αγώνα σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κινούμαστε βάσει των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης (μια συνέλευση, μια αφίσα, μια πορεία), αλλά είναι αναγκαία μια συνεπής-σταθερή-αληθινή βάση σχέσεων αμοιβαιότητας, δεσμών ισότητας και ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ μας. Με αυτό τον τρόπο, δίνουμε μια απάντηση στις λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης, καθώς και στις γραφειοκρατικές-συντεχνιακές τακτικές και αντιλήψεις που κυριαρχούν μέσα στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα προωθώντας ταυτόχρονα το ξεπέρασμα των κλαδικών / εθνικών / φυλετικών διαχωρισμών.
Πρωτοβουλία για την συγκρότηση Ανοιχτής συνέλευσης φοιτητών/τριών και εργαζομένων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ